“En önemli sanat eserim hayat tarzım” demiş aktivist sanatçı Ai WeiWei. 

 Bundan 3 yıl önce farketmiştim, hazır tüketmeye ne kadar alıştığımızı, bize dayatılan tatil anlayışının aslında beni rahatlatmadığını, herkesçe kabul görmüş (!) yaşam biçimlerimiz olduğunu, üretmenin ne muazzam bir şey olduğunu ve fiziksel yorgunluğun, beyin yorgunluğundan kat be kat daha çekilebilir bir şey olduğunu.

Bu farkındalıkla çıkmıştım, çiftlik gezilerime. Bu geçen 3 yılda, sadece çiftlikleri gezip, tarımı deneyimlemedim.  Yaşam biçimim de değişti.

Zeytinimi kendim kurmaya başladım,  sebze-meyve alışverişini iletişim halinde olduğum doğal üretim yapan çiftliklerden almaya başladım, mutfak atıklarımın çöp olmadığını farkettim, kompasta başladım, şarap yapmayı denedim, sabunumu, geceleri yaktığım mumu kendim yapmayı öğrendim, zehirsiz çamaşır yumuşatıcısı ve krem deodarant kullanmaya başladım, kolayca yetiştirebileceğim şeyleri evdeki minik balkonda denemeye başladım (mesela en son turp ektim saksıya).

Bu farkındalık çemberi sadece beni değil, ailemi de sardı. Bir ekili yerimiz olsun, temiz gıda yiyelim dediler. 

Muğla’dan başlayan yolcuğumuz (kafayı dinleyelim diyince ilk akla gelen şey güneye inmek), Çanakkale’de sonlandı. Bugün tüm aile kenetlendik, üretmek, kendi ürettiğimizin tadına varmak için çalışıyoruz. Annem anneannemle evde kompost yapıyor, babam sulama sistemlerinin tasarımını yapıyor, kardeşim ve dayım köye gittiğimizde başımızı sokacak yeri ayağa kaldırmak için çalışıyor. Dostlarım, sevdiklerim; gönüllü çiftçi oldu, zeytin zamanı koşa koşa geldiler.  Topladığımız zeytinlerin yağına da bir ad koyduk: Payidar. Üretmek ne muazzam şey!

İnsanın tüylerini diken diken eden başka bir şey daha var. o da; aile olmak. Kendi meyvesini dalından koparmak için birlikte ter dökmek, birbirine destek olmak.

Bugün, 1 Mart, kardeşimin doğum günü. Her koşulda yanımda olan, temiz yürekli kardeşime bu yazıyı atfediyorum.

İyi ki doğdun. 

En büyük sanatın, hayatın olsun canım kardeşim.